چه بیصدا از دلم رفت

چه بی‌صدا از دلم رفت

رنج می‌برم از این همه بی‌مهری خودم، از این که نامت را از تمام صفحات پاک کرده‌ام، از این که دلم نمی‌خواهد نوشته‌هایت را بخوانم، باورم نمی‌شود این منم که هر جا نشانی از تو می‌بینم با دلهره آنجا را ترک می‌کنم، مبادا که چشمم به چشمت بیفتد، مبادا یادم بیاید که چه ناجوانمردانه تنهایم گذاشتی، لجوجانه... بی‌مهری من را تو با اصرار خواستی، تو یک شبه تمام نقش مرا پاک کردی. من هیچکس را این‌ قدر ناگهانی تنها نگذاشتم...

فاصله میان من و تو آنقدر زیاد شده، شک ندارم که تو هم نوشته‌هایم را نمی‌خوانی، پس با خیال راحت می‌نویسم، دلم برایت تنگ شده مهربان و امشب بیشتر...

تازه دارم می‌فهمم رفیق،

که زندگی چقدر می‌شود سخت باشد،

و انگار تازه دارم انسان بودن را حس می‌کنم...

انسان بودن را و تمام عذابش را برای آنکه سعی کنی انسان باشی،

انسان بودن را و تمام روزهای دشوارش را،

انسان بودن و تمام گرفتاری‌های کوچک و بزرگش را...

تازه دارم حس می‌کنم چقدر سخت است حفظ روح خدا در تن خاک،

مثل نگاه داشتن پروانه است بر شاخه‌های بی‌گل تاک،

یا امید ماندگاری یک صدا در پژواک...

شعر نیست،

مشاعره هم نیست،

داستان‌هایی‌است از جنس وجود یک انسان،

روی عبور غبارگرفته‌ی زمانه‌ی خود...

من تازه دارم حس می‌کنم انسان چقدر برای انسانیتش دچار دشواری است،

و اندکی فهمیده‌ام که چرا بعضی وقت‌ها هوا زود تاریک می‌شود...

یکی بود، یکی نبود،...